تا لب می‌پرست او داد شراب از فروغی بسطامی غزل 384

1 تا لب می‌پرست او داد شراب مستیم مفتی شهر می‌خورد حسرت می پرستیم

2 کاش به کوی نیستی خاک شوم که آن پری چهره نشان نمی‌دهد تا به حجاب هستیم

3 دست امیدم ار شبی بر سر زلف او رسد طعنه بر آسمان زند فر دراز دستیم

4 زندهٔ جاودانیم تا حرکات عشق شد آلت زندگانیم، علت تندرستیم

5 بر سر هر گذار او خاک شدم فروغیا تا فلک بلند سر خاک شود ز پستیم