تا سنبل زلف تو برآشفت از اسیری لاهیجی رباعی 74

1 مست و خرابم ساقیا در بازکن میخانه را بهر خمارم از کرم پرکن دگر پیمانه را

2 مستم ز جام عشق تو دیوانه ام از شوق تو بنمارخ و دیوانه تر گردان من دیوانه را

1 بردار ای صبا ز جمالش نقاب را گو بنگرید آن رخ چون آفتاب را

2 چون دیده تاب دیدن حسن رخش نداشت برروی خود فکند ازین رو نقاب را

1 شاه ملک دین و اقلیم یقین عارف اسرار رب العالمین

2 آنکه مفتاح علوم انبیاست پیشوای جمله ارباب صفاست