به خانه ای که چنین میهمان از کمال خجندی غزل 340

1 به خانه ای که چنین میهمان فرود آید همای سدره در آن آشیان فرود آید

2 زمی سعادت و طالع که او شبی چون ماه به کلبة من بی خان و مان فرود آید

3 از تشنگی دل و جان بر چه زنخدانش گه این زچاه برآید که آن فرود آید

4 به چشم نرگس اگر سرو بیند آن رخسار کجا سرش به گل بوستان فرود آید

5 چو فرج ژاله که آید به اوج غنچه فرود غم تو در دل تنگ آنچنان فرود آید

6 چو اشک را ز دویدن پا زد آبله ها رها کنم که بر آن استان فرود آید

7 کمال اشک ترا نیک نام شد باران که گفته اند لقب ز آسمان فرود آید