تا سرمه کشد چشم ملامتگر از حزین لاهیجی غزل 119

1 تا سرمه کشد چشم ملامتگر ما را غیرت سرپا زد کف خاکستر ما را

2 خوش دردسری می کشم از درد، ندانم بالین ز دَمِ تیغ که باشد، سر ما را؟

3 این خامه که چون شمع ز آتش نفسان است رشک پر پروانه کند، دفتر ما را

4 بی منّت زلفی، رَوَد از خویش حواسم حاجت به سیاهی نبود لشکر ما را

5 شوری که حزین ، در دل از آن پسته دهان است آرد به سخن، کلک زبان آور ما را