تا سرمه کشد چشم ملامتگر از حزین لاهیجی غزل 119

1 وفاپیشگان، دوستداران خدا را بگویید آن یار دیر آشنا را

2 که بیگانگی تا کی و چند، ظالم؟ چه شد مهربانی، چه آمد وفا را؟

1 ای موی تو را غالیه سا عنبر سارا چون نافه سیه روزم از آن زلف شب آسا

2 دیدار تو را چهره گشا دیده ی حق بین رخسار تو را روی نما، نور تجلّا

1 افسر شاهی ما، بی سر و سامانی ما گوشهٔ خاطر ما، ملک سلیمانی ما

2 بس که سودیم به راه تو جبین را چو صدف استخوانی ست به جا مانده، ز پیشانی ما