تا چمن از جلوه ات رشک جنان از جویای تبریزی غزل 284

1 تا چمن از جلوه ات رشک جنان گردیده است برگ برگ غنچه در وصفت زبان گردیده است

2 شد پس از مردن غبارم سرمهٔ آوازها بسکه در هر ذره ام رازی نهان گردیده است

3 بر سر خاکم هما کسب سعادت می کند استخوانم تا خدنگت را نشان گردیده است

4 سرخرویی را مهیا همچو برگ غنچه باش گر ترا جویا یکی با دل زبان گردیده است