تا بر رخ چون گلت پدید است عرق از اوحدالدین رباعی 194

1 ای جان مرا امید جاوید به تو روشن دل من چو روی خورشید به تو

2 فارغ کنم از امید و بیم دگران چون بیم دلم زتست و اومید به تو

1 هر دل که به میدان هوای تو بتاخت با نیک و بد زمانه یکسان در ساخت

2 دلها همه در بوتهٔ عشق تو گداخت چونانک تویی جز تو تو را کس نشناخت

1 هر چند که روشنی فزاید خورشید در دیدهٔ خفّاش نیاید خورشید

2 دل طاقت نور تو کجا دارد پس آنجای که خفاش نماید خورشید