تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای از فروغی بسطامی غزل 441

1 تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای آهوان را همه خون در جگر انداخته‌ای

2 به هوای لب بامت که نشیمن نتوان طایران را همه از بال و پر انداخته‌ای

3 ای دل غم زده از عجز تو معلومم شد که بر تیغ محبت سپر انداخته‌ای

4 می‌توان یافتن از تیشهٔ فرهاد ای عشق که بسی کوه گران از کمر انداخته‌ای

5 به کمند تو اگر تازه گرفتاری نیست پس چرا یار قدیم از نظر انداخته‌ای

6 هیچ مرغ دلی از حلقهٔ زلف تو نجست این چه دامی است که در رهگذر انداخته‌ای

7 سرگران رفته‌ای از حلقهٔ عشاق برون جان به کف طایفه را در خطر انداخته‌ای

8 گره از چین سر زلف گشودستی باز یا به دامان صبا مشک تر انداخته‌ای

9 نه همین کشتهٔ عشق تو فروغی تنهاست ای بسا کشته که بر یکدیگر انداخته‌ای