به جام لاله می رنگ تا از جویای تبریزی غزل 1007

1 به جام لاله می رنگ تا بود در کوه بنوش می به دف و چنگ تا بود در کوه

2 بده به سختی ایام دل که مینا را نمی رسد خطر از سنگ تا بود در کوه

3 چنان ر شعلهٔ آهم فضای دهر پر است که نیست جا به شرر تنگ تا بود در کوه

4 کمال مرد عیان گردد از جلای وطن که نیست آینه جز سنگ تا بود در کوه

5 شود ز فیض سفر جوهرت عیان جویا که لعل راست نهان رنگ تا بود در کوه