1 به گلشن غنچه، یاد از نوشخندان می دهد ما را نشانی سرو، از بالا بلندان می دهد ما را

2 نکرد آن غنچه لب در مستیم هر چند کوتاهی خیال نرگسش، مستی دو چندان می دهد ما را

3 کنم قالب تهی، چون نقش پا بینم به راه او خبر از حال زار مستمندان می دهد ما را

4 اسیر پیچ و تاب موج اشک آلوده مژگانم فریب سنبل گیسو بلندان می دهد ما را

5 زبانش آشنا هرگز نشد با حرف بی مغزی قلم، پیغامی از مشکل پسندان می دهد ما را

6 به دشت از جلوه های لاله، داغم تازه می گردد که یاد از سینه های دردمندان می دهد ما را

7 حزین ، نظارهٔ گل نوبهاران در گلستان ها تسلی با خیال ارجمندان می دهد ما را