تا کمان ابروش از چرب نرمی از جویای تبریزی غزل 315

1 تا کمان ابروش از چرب نرمی دلکش است در صف مژگان نگاهش تیر روی ترکش است

2 هر که خالی شد زخود لبریز کیفیت بود هر حبابی پیش ما جام شراب بیغش است

3 هر قدر پختم خیالش همچنان خام است خام کار چشم و دل همانا کار آب و آتش است

4 هر قدر در راحت افتد نفس طغیان می کند بستر نرمی چو یابد شعله شعله از خس سرکش است

5 از خیال دلبری جویا نیاساید دمی چشم او از فیض معشوقی است گر عاشق وش است