تا خم و خمخانه بدست علیست از آشفتهٔ شیرازی غزل 131

1 شعاع آن مه نو چون به طرف بام می‌افتد به پابوسش ز بام چرخ ماه تام می‌افتد

2 بتی درد که بر رخساره‌اش کعبه بود طایف ز رونق از صفایش کعبه اسلام می‌افتد

1 مشک فشان شد زتو باد صبا ای خم زلفین دو تا مرحبا

2 حلقه عشاق بهم میزند محرم این حلقه چرا شد صبا

1 شمعی چو تو میباید تا بزم بیاراید شاید نبود گر شمع بیدوست نمی شاید

2 جز ماه رخت کآورد خال سیه هندو هرگز نشنیدم ماه هندو بچه ای زاید

1 گرچه نقش قلم صنع همه زیبا شد زهر در کامی و در کام یکی حلوا شد

2 شد یکی در شکرستان و یکی سوی خزان آن یکی زاغ و دگر طوطی شکرخا شد

1 یکدم آنرا که فراغت زدو عالم باشد گر بکف جام سفالین بودش جم باشد

2 آدم آنست که بر سیرت و خلق بشر است آدمیت نه همین صورت آدم باشد