1 تا شفقی کرده ای رخ نمکین را گل عرق آلود شرم کرده جبین را

2 وحشت دلهای آرمیده عجب نیست غمزهٔ صید افکنت گشاده کمین را

3 کرده خرابات، چشم باده پرستت خاطر پاک هزار گوشه نشین را

4 عرش برین شد زمین،که رفعت کویت قاعده بر هم زد، آسمان و زمین را

5 من چه حریفم که ازتطاول زلفت متقیان باختند ملت و دین را

6 دل نشود چون ز تاب رشک گزیده؟ مور خط افتاده آن لب شکرین را

7 در صف بزم تو نیست حاجت مطرب زمزمه گرم است ناله های حزین را