تا به معراج فنا یعنی شهادتگاه از جویای تبریزی غزل 905

1 تا به معراج فنا یعنی شهادتگاه عشق بال و پر از شعله مانند شرر می خواستیم

2 شوخ چشمی را ز حد برداشت شمع بزم یار ما چراغ خلوت از خود چون گهر می خواستیم

3 حسن پاک آفتابم در خور هر دیده نیست دیده ای از چشم شبنم شسته تر می خواستیم

4 تا بکام دل توان خندید جویا غنچه وار در بهاران از خدا یک مشت زر می خواستیم