تا بر کنار حسن نشست از ابن یمین فریومدی غزل 235

1 تا بر کنار حسن نشست ابرویت چو نون دارم چو واو غرقه دلی در میان خون

2 خون دلم ز دیده برون شد ز آرزوت آری ز دیده هر چه شد از دل شود برون

3 با مشکبار سلسله زلف پر خمت عقلی ندارد آنکه نگیرد ره جنون

4 گر شد زبون غمزه آهو وشت دلم نشگفت از آنکه عشق کند شیر را زبون

5 آنرا که مار زلف تو بر دل ز دست زخم تریاک آبدار لب تو دم و فسون

6 در پای تو فکنده سر خویش دیده ام آندم که شد بحسن توام دیده رهنمون

7 ز ابن یمین اگر طلبی جان نازنین بس لاابالی است بگوید چرا و چون