تا از رخ تو سنبل تر میخیزد از شاهی رباعی 7

1 زلف تو در کمند جنون می‌کشد مرا خوش‌خوش به کوی عشق درون می‌کشد مرا

2 هرجا که می‌گریزم از این فتنه، ناگهان عشقت عنان گرفته برون می‌کشد مرا

1 خطت که سبزه بر اطراف یاسمین انداخت چه خون که در جگر نافه های چین انداخت

2 دلم که داشت تمنای خاکبوس درت بعاقبت سخن خویش بر زمین انداخت

1 ای در غم تو حاصل من درد و داغ هم آشفته دل ز فتنه زلفت، دماغ هم

2 یکشب، ز چهره مجلس ما را فروغ ده تا شمع گوشه ای بنشیند، چراغ هم