تا فکرت من نهاد بنیان سخن از کمال خجندی رباعی 28

1 از گلستان رخت حسن بتان یک ورق است حالیا از ورق عشق تو اینم سبق است

2 حسن گل کم شد و مشتاقی بلبل هم کاست عشق من برنوجوحسنت به همان یک نسق است

1 دل زان نست و دیده بدینم نزاع نیست اینست که آن دو پیش تو چندان متاع نیست

2 کی بابم از دهان تو ز آن لب نشان که هیچ بر سر غیب جان مرا اطلاع نیست

1 دلم رفته و گم شد در آن کو مرا توان یافت گر اوست دلجو مرا

2 صبا آمد و رفت عقلم به باد ز زلف که آورد این بو مرا