تا دست در آنزلف از ابن یمین فریومدی رباعی 493

1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز

2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز

1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست

2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست