نصیب دشمنم بادا چنین از جهان ملک خاتون غزل 712

1 نصیب دشمنم بادا چنین عید نپندارم چنین عیدی که کس دید

2 دلش هرگز ز روی مهربانی بر این بیچاره ی مسکین نبخشید

3 نپرسید از من رنجور مهجور مگر مسکین عیادت هم نیرزید

4 به جانان گفتم ای جانم فدایت به جان و دل از این معنی برنجید

5 به زلفش گفتم ای عنبر غلامت چو ماری بر خود از غیرت بپیچید

6 بر اسباب جهان دل شد مخیر بجز مهر جمالت هیچ نگزید

7 طبیب ما چنان نامهربان بود که از بیمار خود هرگز نپرسید