به هند، گشته زمین گیر، ناتوانی از حزین لاهیجی غزل 89

1 به هند، گشته زمین گیر، ناتوانی ما رسیده است به شب، روز زندگانی ما

2 به ما قفس وطنان، نوبهار می خندد خزان رسید و نشد فصلگل فشانی ما

3 کنار و جیب دو عالم به دست چاک افتد اگر ز پرده برآید غم نهانی ما

4 خزان چهرهٔ ما رشک لاله زار شود اگر بهار کند، اشک ارغوانی ما

5 کجاست طایر قدس آشیانه ای که زند ز شاخ سدره صفیری به همزبانی ما؟

6 سفر به سایه آن سرو پایدار کنیم اگر کمی نکند، عمر جاودانی ما

7 هزار نشتر الماس در جگر داریم سزد که عشق بنازد به سخت جانی ما

8 غم اسیری خود می خوریم، کازاد است ز طوق فاختگان، سرو بوستانی ما

9 نشاط باغ به ما تلخ شیونان نرسد رمیده طایر عیش از هم آشیانی ما

10 اگر چه رخصت گفتن نداشتیم حزین هزار نکته فرو خواند، بی زبانی ما