تا هوای اوست دل را در قفس از جویای تبریزی غزل 150

1 تا هوای اوست دل را در قفس همچون حباب می روم از ضعف بر باد نفس همچون حباب

2 مرهم ناسور دل را گشت شکر خنده ات شد فراهم زخم اندام جرس همچون حباب

3 کم نگردد اشک و آه عاشقان مانند شمع می‌رود از خود به آهی بوالهوس همچون حباب