1 به خدایی که بذل جان او را پایهٔ اولین احسانست

2 کمترین پایه لطف و صنعش را باد نوروز و ابر نیسانست

3 که مرا در فراق خدمت تو زندگانی و مرگ یکسانست

4 از هر آسانیی که بی‌تو بود خاطر و طبع من هراسانست

5 می‌کشم در فراق سختیها هجر یاران به گفتن آسانست

6 دل و جان تا مقیم خوارزمند وای بر تن که در خراسانست

7 خوشدلی در جهان طمع کردن هم ز سودای طبع انسانست