1 به خدایی که از کمان قضا تیر تقدیر را روان کردست

2 چشمهٔ آفتاب رخشان را خازن نقد آسمان کردست

3 کز نحیفی و ناتوانی و ضعف دورم از روی تو چنان کردست

4 که مرا دور بودن از رویت هرچه گویم فزون از آن کردست

5 نتوان شرح داد آنکه مرا غم هجر تو بر چه سان کردست