تا به کی جانا دلم پر از جهان ملک خاتون غزل 1371

1 تا به کی جانا دلم پر خون کنی وز میان دیده ام بیرون کنی

2 تا کی از بار فراقت دلبرا پشت امّید مرا چون نون کنی

3 تا کی از هجر خود ای لیلی عهد در غم عشق خودم مجنون کنی

4 در فراق روی خوبت تا بچند جویبار دیده ام جیحون کنی

5 این دل پردرد بی درمان من از غم هجران خود محزون کنی

6 کم کنی هر روز از ما دوستی در جهان با دشمنان افزون کنی

7 ای دل مسکین بساز و دم مزن ور نسازی با غم او چون کنی