رخصتم ده که سر زلف سیاهت گیرم از جامی غزل 226

1 رخصتم ده که سر زلف سیاهت گیرم دیده را روشنی از روی چو ماهت گیرم

2 چون تو را نیست سرآنکه بیابم به تو راه داد خواهم نه بیایم سر راهت گیرم

3 گر چه بیشم گنهی نیست زنم دست نیاز دامن لطف پی عفو گناهت گیرم

4 سایه افکن به من ای سرو که افتم به هلاک گر نه از حادثه دهر پناهت گیرم

5 از سر بسترم امشب مرو ای همسایه تا به اندوه شب خویش گواهت گیرم

6 ای گل از لطف مزن لاف که پیش رخ او با دو صد برگ یکی برگ گیاهت گیرم

7 جامیا دم مزن از درد و غم هجر که من شرح این واقعه از ناله و آهت گیرم