تا روی چو گل به بوستان از جهان ملک خاتون رباعی 27

1 ای گشته دلم ز دست هجران پر خون تا چند کشم غم ز جفای گردون

2 بر جور و جفای چرخ دل بنهادم تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

1 جز شب وصل تو جانا که کند چارهٔ ما خود نگویی چه کند خستهٔ بیچارهٔ ما

2 مدّتی تا دل سرگشته به عالم گشتست تا چه شد حال دل خستهٔ آوارهٔ ما

1 یک نظر گر می کنی بر حال ما، ما را تمام هم عنایت کرد باید بر من ای ماه تمام

2 چشم بختم ز انتظارت گشت چون دریای خون برنیاید خاطرم را زان لب شیرینت کام