به قمر فروغ بخشد رخ همچو گلستانش از ادیب صابر قطعه‌ 20

1 بستد ز من آن پسته دهن دل به دو بادام از پسته و بادام که سازد به از او دام

2 چون پسته گشادم دهن اندر صفت او باشد که به من بگذرد آن چشم چو بادام

1 خوشا وقتا که وقت نوبهار است مساعد روز و میمون روزگار است

2 زمین چون لعبت شمشاد زلف است جهان چون کودک عنبر عذار است

1 روزه رفت و رسید عید فراز عود پیش آر و کار عید بساز

2 رمضان را پدید گشت انجام خیز تا خرمی کنیم آغاز