تا از دو چشم مستت بیمار از فروغی بسطامی غزل 387

1 تا از دو چشم مستت بیمار و دردمندیم هم ایمن از بلاییم، هم فارغ از گزندیم

2 گفتی برو ز کویم تا پای رفتنت هست زین جا کجا توان رفت زیرا که پای‌بندیم

3 از طاق ابروانت وز تار گیسوانت هم خسته کمانیم، هم بسته کمندیم

4 در دعوی محبت هم خوار و هم عزیزم در عالم مودت هم پست و هم بلندیم

5 او جز ملامت ما بر خود نمی‌پذیرد ما جز سلامت او بر خود نمی‌پسندیم

6 در عین تیرباران چشم از تو برنسبتم در وقت دادن جان دل از تو برنکندیم

7 وقتی نشد که بی دوست بر حال خود نگریم روزی نشد که در عشق بر کار خود نخندیم

8 گو از کمان مزن تیر کز دل به خون تپیدیم گو از میان مکش تیغ کز کف سپر فکندیم

9 با قهر و لطف معشوق در عاشقی فروغی هم چشمه‌سار زهریم، هم کاروان قندیم