به که باشم بی قرار از زلف از فروغی بسطامی غزل 397

1 به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن من که دادم بی قراری را قرار خویشتن

2 کردم اظهار محبت پیش از زیبانگار پرده را برداشتم از روی کار خویشتن

3 دل ز کار افتاد و روزم تیره شد در عاشقی فکر کار دل کنم یا روزگار خویشتن

4 بس که کارم سخت شد از سخت گیریهای عشق مرگ را آسان گرفتم در کنار خویشتن

5 دلبرا گر عاشقی از عاشقت پنهان مکن راز خود مخفی مدار از رازدار خویشتن

6 من گرفتم جز تو دلداری نمودم اختیار چون نمایم با دل بی‌اختیار خویشتن

7 گر امید از طرهٔ عنبرفشانت برکنم چون کنم با خاطر امیدوار خویشتن

8 ار زدی هر دو عالم را توان بردن به خاک گر تو را عاشق کند شمع مزار خویشتن

9 زان فکندستی به محشر وعدهٔ دیدار خویش تا جهانی را کشی در انتظار خویشتن

10 تا فروغی با خط مشکین او شد آشنا مشک می‌بارد ز کلک مشکبار خویشتن