تا در کف توست دل کی آزاده شود؟ از قدسی مشهدی رباعی 344

1 آنکه در هر چین زلفش صدمه کنعان گم است چون توانم گفتنش کآنجا مرا هم جان گم است

2 کعبه گویا شد بنا در روزگار بخت ما ورنه چون در تیرگی چون چشمه حیوان گم است؟

1 ناگفته ماند صد سخن آرزو مرا لب بسته ناامیدی ازین گفتگو مرا

2 در چشم خلق بس که مرا خوار کرده‌ای نشناسد آب روی، کس از آب جو مرا

1 مردان همه برگ ترک عالم سازند کی تخت قباد و مسند جم سازند

2 بر چرخ، ستاره گر ندارند چه باک آیینه زنان نگین خاتم سازند