به هر چمن که دلم با فغان از سلیم تهرانی غزل 553

1 به هر چمن که دلم با فغان درون آید ز داغ لاله ی او تا به حشر خون آید

2 به شوق دیدن من سر به کوه و دشت نهد ز هر دیار که دیوانه ای برون آید

3 نمی شود به فسون رام با کسی این مار مرا به دست، سر زلف یار چون آید؟

4 نظر به جانب گل بی رخ تو نگشایم به دیده ام چو گل چشم اگر درون آید

5 به فیض عشق بنازم که آفتاب سلیم به دیدنم همه صبح از پی شگون آید