1 تا از قبول عشق، سخن بهره مند شد هر بیت ما کتابه ی طاق بلند شد

2 دستی که بود شکوه ز کوتاهی اش مرا آخر به صید چون تو غزالی کمند شد

3 از چشم زخم فقر که عمرش دراز باد کاشانه ام سیاه ز دود سپند شد

4 ابر بهار بست ز سرچشمه آب را زخمی که داشت جوی چمن، خشک بند شد

5 همچون سپند، دانه ی ما آه می کشد هرجا حدیث ابر بهاری بلند شد

6 زخمی که عمر گشت مرا صرف آن سلیم گفتم که دردمند شود، هرزه خند شد