تا چند کنی از جهان ملک خاتون دیوان اشعار 12

1 بصرم دیده ی جهان بین است که رخش مایه ی دل و دین است

2 وصف رویش چگونه بتوان گفت هرچه گویم هزار چندین است

1 بی دولت وصال دلم چون جهان خراب ای سرو جان ز ما تو ازین بیش سر متاب

2 از ما نظر دریغ مدار این جهان پناه کس داشت نور دور ز درویش آفتاب

1 غم عشق تو مرا باز به جان آوردست خونم از دیده ی غمدیده روان آوردست

2 عمر بگذشت مرا در غم رویت به غلط نشنیدیم که نامم به زبان آوردست