هر چند براه طلب دوست دویدیم از اسیری لاهیجی غزل 396

1 هر چند براه طلب دوست دویدیم از کوشش بسیار بجائی نرسیدیم

2 بربوی وصال تو شدم محو درین راه از خویش بماندیم وز هجران نرهیدیم

3 ماسود جهان در سر سودای تو کردیم دادیم دل و دین و غم عشق خریدیم

4 بنمود رخ از پرده و دل برد و نهان شد بی پرده دگر ماه رخش هیچ ندیدیم

5 کردیم وداع خرد و صبر بکلی تا جرعه از جام می عشق چشیدیم

6 شاید که شود جان بتو پیوند درآخر زان دل ز خیال دو جهان باز بریدیم

7 بی طاقت و سودازده و زار و نزاریم از بس که بجان بار غم عشق کشیدیم

8 گر خلق مرا نیک شمارند و گر بد از روی یقین دان که فریدیم و وحیدیم

9 دیوانه و مست است ز عشق تو اسیری این وایه همیشه بدعا می طلبیدیم