آنانکه رو به خلوت آن دلربا از جویای تبریزی غزل 528

1 آنانکه رو به خلوت آن دلربا کنند باید که خویش را ز خود اول جدا کنند

2 دل را به ناز چاشته خوار جفا کنند تا رفته رفته اش به بلا مبتلا کنند

3 آهی خمیر مایهٔ صد صبح روشن است آنجا که رو به عالم صدق و صفا کنند

4 تا آبرویشان نرود همچو آب جوی پاکان به قطره ای چو گهر اکتفا کنند

5 آنانکه شاه کشور شب زنده داری اند شب را قیاس سایهٔ بال هما کنند

6 همچون شکست شیشه صدا می شود بلند اینجا اگر نگه به نگه آشنا کنند

7 جویا جماعتی که هوس می کنند عشق دانسته خویش را به بلا مبتلا کنند