1 آنان که در محبت او سنگ می‌خورند خون را به جای بادهٔ گل‌رنگ می‌خورند

2 من تنگ‌دل ز رشک گروهی که در خیال تنگ شکر از آن دهن تنگ می‌خورند

3 قومی که خشت میکده بالین نموده‌اند باور مکن که حسرت اورنگ می‌خورند

4 زاهد شبی به حلقهٔ مستان گذار کن تا بنگری که می به چه آهنگ می‌خورند

5 گل های سرفکندهٔ این باغ روز و شب اندوه و آن دو سنبل شب رنگ می‌خورند

6 من خون دل به ناله خورم زان که اهل ذوق می را به نغمه‌های خوش چنگ می‌خورند

7 نامم به ننگ در همه شهر شهره شد کم نام آن کسان که غم ننگ می‌خورند

8 من خورده‌ام ز ناوک مژگان کودکی زخمی که پر دلان به صف جنگ می‌خورند

9 مردم به دور نرگس مستش فروغیا در عین حیرتم که چرا بنگ می‌خورند