1 آنان که ز درد عشق مستند از درد خمار عقل رستند

2 در کوی قدم قدم نهادند از حادثه حدوث جستند

3 بردند زکفر ره به ایمان جانرا چو بزلف یار بستند

4 آئینه هرکمال و نقصند چون برزخ نیستند و هستند

5 درهر دو جهان بلند قدرند زان رو که بکوی دوست پستند

6 مشکل که دگر شوند هشیار چون مست ز باده الستند

7 گفتند وداع ننگ و ناموس در کوی قلندری نشستند

8 گفتند بزهد شهره در شهر باآنکه همیشه می پرستند

9 در صومعه معتکف اسیری در میکده جام می بدستند