کسانی که ما را از حکیم نزاری قهستانی غزل 531

1 هیچت افتد که به ما بر گذری وز سرِ لطف به ما در نگری

2 می توانی که دلم دریابی بهترک زین غم کارم بخوری

1 ای دیده را به دیدنِ رویت قرارِ دل گه در میانِ جانی و گه در کنارِ دل

2 دل را چه حّدِ آن که به جانی سخن کند در جست وجویِ وصلِ تو شد جان نثارِ دل

1 آن موی بریده بر بنا گوش کشته ست مرا و کرده مدهوش

2 نغزت برِ روی و غمزه و چشم خوبست سرِ دست و بازو و دوش

1 نه روی و رهی که با تو باشم نه سیم و زری که بر تو پاشم

2 اعجوبه ی روزگار ماییم من خود به تعجبات فاشم

1 الغیاث از هم‌نشینان خیال‌آمیزی من شادی رویِ سحرخیزان شب‌خون‌ریزِ من

2 بی‌ دل‌آرامی که هر دم بر کفم جا می‌نهد بیش آرامی نگیرد طبعِ شورانگیزِ من