آنان که مرا ز مستمندان از مشتاق اصفهانی رباعی 97

1 گیرم که بر آن عارض گلگون نگرد کس محرومی حسرت نگران چو نگرد کس

2 بس کن ستم ای ترک جفا پیشه مبادا غافل کشد آهی و بگردون نگرد کس

1 خوش آن ساعت که یار از لطف گردد همنشین ما را برآید جان و دل ز امید و بیم مهر و کین ما را

2 خوشی و ناخوشی وصل و هجر اوست ما را خوش که گاهی دوست میخواهد چنان گاهی چنین ما را

1 بر لب بغیر ناله که دمساز مانده است از دوریت بما چه دگر باز مانده است

2 آمد خزان عمر و هوای چمن بجاست پر رفته است و حسرت پرواز مانده است