آنها که درین رباط از ابن یمین فریومدی رباعی 232

1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست

2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست

1 مرا خدای اگر عمر جاودان بدهد بجای هر سر مویم دو صد زبان بدهد

2 بصد هزار لغت هر زبان سخن گوید چنانک داد فصاحت گه بیان بدهد

1 مرا ز جور تو ای روزگار سفله نواز بسیست غصه چگویم که قصه ایست دراز

2 بناز میگذرانند عمر بیهنران هنروران ز تو افتاده اند در تک و تاز