آنها که درین جهان زغوغا برهند از اوحدالدین رباعی 75

1 انصاف زاختلاف ایام فرق پیدا کردی به گفت حق را الحق

2 آنجا که کمال کبریای قدم است توحید من و تو کفر باشد مطلق

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد

1 هر چند که روشنی فزاید خورشید در دیدهٔ خفّاش نیاید خورشید

2 دل طاقت نور تو کجا دارد پس آنجای که خفاش نماید خورشید