آنان که در فسون محبت فسانه اند از جامی غزل 147

1 آنان که در فسون محبت فسانه اند هر جا روند تیر بلا را نشانه اند

2 حاجی به طوف کعبه گرفتار و عاشقان فارغ ز خانه مست خداوند خانه اند

3 تجرید شو که پاک تراشان تیغ عشق کرده خلاص ریش خود از دست شانه اند

4 ما و سرود عشق که بر اوج لامکان ارواح قدس رقص کنان زین ترانه اند

5 با پیر میکده به ادب زی که بر درش شیران پیشگاه سگ آستانه اند

6 کار زمانه نیست جز آزار اهل دل اهل زمانه نیز به رنگ زمانه اند

7 جامی زبان گشا که غزالان شوخ چشم بنهاده گوش بر غزل عاشقانه اند