آنها که درین دوران از ابن یمین فریومدی غزل 96

1 مکروه طبعت آنچه شود واقع ایحکیم خوردن غمش یکیست ز غمهای زایده

2 یا میشود بکام تو یا خود نمیشود در هر دو حال خوردن غم را چه فایده

1 گاه آنست که در آب سر افشان گردیم تا بکی بیتو چو زلف تو پریشان گردیم

2 گر فتد سایه خورشید رخت بر سرما از صفای رخ خوبت همه تن جان گردیم

1 آنکس بود عزیزتر اندر جهان که او نفس عزیز را ندهد خواری سؤال

2 قانع شود بوجه معاش و نباشدش باک ار کمی رسد بفزونی جاه و مال

1 قطب سپهر مکرمت ای یافته دلم از جود تو چو ذره ز خور تاب زندگی

2 بر من که مرده بودم از احداث روزگار مهرت گشاد بار دگر باب زندگی