آن دو چشم تو که در زیر از آشفتهٔ شیرازی غزل 394

1 آن دو چشم تو که در زیر دو ابروی خمند چون دو مستند که پیوسته پی قصد همند

2 چشمهایت زنگه و آن دو لبان از خنده آفت خیل عرب فتنه ملک عجمند

3 شبنم آسا بر خورشید جمالت عدمند مه و خورشید که در منطقه ثابت قدمند

4 خضر عهدند و جوان بخت و ندیده ظلمات سبزهائی که بگرد لب نوشت بدمند

5 صوفیانی که بذوق تو بوجند و سماع فارغ از زمزمه مطرب و از زیر و بمند

6 آه از آن ترک کمانکش که قدر انداز است حذر از آن دو خم زلف که پرپیچ و خمند

7 بی وجود تو مرا زندگی آنسان تنگست که برم حسرت از آنان که بخواب عدمند

8 چه عجب الفت چشمان تو با مرغ دلم وحشیان هیچ زدیوانه شنیدی برمند

9 نه زیاد است بسوداش اگر سر دادم خوب رویان وفا پیشه ندانی که کمند

10 پی نبرده بگلستان تو چون آشفته بعبث بیهده جمعی پی باغ ارمند