این سودایی که میدواند از عطار نیشابوری مختارنامه 2

1 گاهی بیخود، بی سر و بی پا برویم گه بی همه اندر همه زیبا برویم

2 چندان که تو در خویش به عمری بروی در بی خویشی به یک نفس ما برویم

1 خواجهٔ نوری بما همخانه بود وز طریق ناقصان بیگانه بود

2 علم معنی از وجودش همچونور شعله میزد همچو نور کوه طور

1 محتسب آن مرد را می‌زد به زور مست گفت ای محتسب کم کن تو شور

2 زانک کز نام حرام این جایگاه مستی آوردی و افکندی ز راه

1 گل گفت که چند اوفتم در پستی بیرون تازم با سپری از مستی

2 تا غنچه بدو گفت: سپر میچکنی انگار که چون من کمری بر بستی

1 هر گه که دلم ز پرده پیدا آید عالم همه در جنبش و غوغا آید

2 دریای دلم اگر به صحرا آید از هر موجش هزاردریا آید

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند