1 این چار رباعی از شه تاجور است کارایش دیوان قضا و قدر است

2 چون بنویسی دهندهٔ کام دل است چون بسرایی برندهٔ هوش سر است

3 «امروز سوار اسب رهوار شدم از بهر شکار سوی کهسار شدم

4 آن قدر به چنگ باز و تیهو آمد کز کثرت قتلشان در آزار شدم»

5 «باران ز هوا هم چو سرشکم آید وز آمدنش به دشت رشکم آید

6 زان راه که باریدن باران ز چه روست آنجا که چو سیل از مژه اشکم آید»

7 «دیدار تو دیدنم میسر نشود هیچم به تو ماه روی رهبر نشود

8 هر چند کز آتش غمت می‌سوزم لیکن گویم که چون تو دلبر نشود»

9 «دوری تو کرد زار و رنجور مرا بی روی تو دیو است کنون حور مرا

10 گر وصل تو بار دگرم دست دهد در هر دو جهان بس است منظور مرا»