این گنبد سبز از از ابن یمین فریومدی رباعی 435

1 او شاه منست و من مرا ورا بنده من خود همه اویم و بدو ماننده

2 چون از لبش آب زندگانی خوردم مانند خضر همیشه باشم زنده

1 ای ز جام می عشق تو خرد رفته ز هوش لب و دندان ترا لعل و گهر حلقه بگوش

2 عکس یاقوت لبت سوی بدخشان بردند آمد اندر رگ کان خون دل لعل بجوش

1 ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت رخ سوی در سخا کردم و رفت

2 چون بوی وفاتان نشنیدم همه را در لعنت ایزدی رها کردم و رفت

1 در کارگه وجود هر نقش که هست نقاش الست بیتو آن نقش ببست

2 در حیرتم از حال تو تا خود تو که ئی نی بیتو بود کار و نه کاریت به دست

1 گر پرسدت کسی که بر آتش چه افکنند از بهر چشم زخم بهر جا بگو سپند

2 ور پرسدت کسیکه چه خوشتر که بشنوند از لفظ دوستان به اندیش گو سه پند