این تیغ که در کف آتشی سوزان از هاتف اصفهانی رباعی 7

1 دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش او از جفا خون کرد و من از دیده بیرون کردمش

2 گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش گفتم که با خون جگر از دیده بیرون کردمش

1 ای که مشتاق وصل دلبندی صبر کن بر مفارقت چندی

2 باش آمادهٔ غم شب هجر ای که در روز وصل خرسندی

1 بیار وعده خلافم گر اتفاق افتاد نخست گوشزدش این پیام خواهم کرد

2 که تا کیم به فسون گویی آنچه می‌خواهی به صبح اگرچه نکردم به شام خواهم کرد