1 گفت روزی فرخ و مسعود بود روز عرض لشگر محمود بود

2 شد به صحرا بی‌عدد پیل و سپاه بود بالایی، بر آنجا رفت شاه

1 دردی که ز تو رسد دوا نتوان کرد بر هر چه کنی چون و چرا نتوان کرد

2 دستار ز دست تونگه نتوان داشت کز دامن تو دست رها نتوان کرد

1 تا کی باشم عاجز و مضطر مانده بادی در دست و خاک بر سر مانده

2 هر روزم اگر هزاردر بگشایند من زانهمه همچو حلقه بر در مانده

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند