اینقدر در کشتن من سخت از جویای تبریزی غزل 112

1 فروغ بادهٔ لعلی برافروزد چو رنگش را نقاب از پرنیان گل سزد حسن فرنگش را

2 نگاه نازپرورد تو بر کهسار اگر افتد به چشم شوخی مژگان بود رگهای سنگش را

1 قانع شده ست دل به تمنای او مرا در سر بس است شورش سودای او مرا

2 در عشق پای تا به سرم خون شد و چکید از بس فشرده پنجهٔ گیرای او مرا

1 ای گنج‌ها ز گوهر یاد تو سینه‌ها و ز نقد داغ عشق تو دل‌ها دفینه‌ها

2 در جستجوی ذات تو افتاده سرنگون افلاک را به لجه حیرت سفینه‌ها