داغند، ز رخسار تو ای رشک از حزین لاهیجی غزل 131

1 داغند، ز رخسار تو ای رشک چمن‌ها چون لاله، شهیدان به سمن‌زار کفن‌ها

2 از شرم، صدف را به دهان مهر خموشی ست تا شد صدف گوهر نام تو، دهن‌ها

3 خون در جگر نافهٔ دل چون نشود خشک؟ در هر شکن زلف تو افتاده ختن‌ها

4 با چاشنی لذت زندان غمت رفت از خاطر یوسف صفتان، یاد وطن‌ها

5 نگذاشت به جا آتش عشق تو سپندی من مانده‌ام از سوخته‌جان‌ها تن تنها

6 دارد لب خاموش، هم‌آغوشی معنی بر چهرهٔ اندیشه نقاب است سخن‌ها

7 در خاک، حزین یاد عقیق لب او برد گرد سر این خاک شود، خون یمن‌ها